Bijzonder hoe je altijd enkel ziet wat je herkent. “Zóveel lichtjes hier”, merkt onze kleine buurman op terwijl hij vol bewondering omhoog staart. Het plafond van Nationale Opera & Ballet is inderdaad met lichten bezaaid. Lichten die niet lang meer zullen schijnen, weet de jongen zeker. Hij is een jaar of zeven, heeft een guitig gezicht en een prachtige bos fijn krullend haar.

Voordat hij zichzelf met een hupje op zijn krakende verhoogkussen laat ploffen, gaat de trui van het tweedelige sportpak uit. Op het witte poloshirt prijkt een vlinderstrikje zoals je dat draagt bij je eerste bezoek aan het theater. Het is goud.

De voorstelling Do Not Run Fly brengt de kleine jongen alles wat nodig is om na elk stuk in luid gejuich uit te barsten. Thriller, drama, actie, komedie. Het is een driedelig spektakel dat hem tot de laatste buiging betoverd. Zal hij ooit zien dat we naar weergave van onze steeds veranderende wereld hebben gekeken? Zal ik dat ooit?